Leskoviku, qyteza e vogël në juglindje të Shqipërisë dhe pjesë e Bashkisë Kolonjë, përballet me kontraste të thella. Dikur me një popullsi të konsiderueshme dhe aktivitet ekonomik të gjallë, sot vendi është kryesisht i banuar nga të moshuarit, pasi të rinjtë largohen për shkak të mungesës së mundësive dhe perspektivës për zhvillim.
Shpopullimi dhe braktisja tregojnë humbjen e shpresës për një të ardhme më të mirë, ndërsa investimet e kryera gjatë viteve, si pedonalja, ujësjellësi apo shkollat, shpesh janë me cilësi të dobët dhe nuk kanë sjellë ndryshime të prekshme në jetën e banorëve.
Edhe pse turistët e shumtë kalojnë në zonë për të shijuar bukuritë natyrore dhe klimën e freskët, Leskoviku nuk përfiton nga kjo prani, pasi mungojnë strukturat akomoduese dhe investimet turistike. Llixhat e Sarandoporit dhe liqeni termal nëntokësor mbeten të pashfrytëzuara, duke lënë potencialin turistik të vendit të parealizuar.
Ekonomia vendore, dikur e bazuar në vreshtari, bujqësi dhe bimë medicinale, sot është pothuajse e paralizuar.
Pikturimi i veregëve të rrushit në pallate nuk shoqërohet me mbështetje reale për fermerët, ndërsa mungesa e pikave të grumbullimit dhe përpunimit i ka lënë banorët të paorientuar dhe të pambështetur.
Megjithatë, Leskoviku ruan një potencial të madh natyror dhe historik. Klima e freskët, natyra e jashtëzakonshme dhe burimet termale mund të shndërrohen në një atraksion turistik dhe ekonomik, nëse do të kishte investime serioze dhe mbështetje konkrete për komunitetin.
Pa këtë vëmendje, qytezës i rrezikon të mbetet një vend i bukur, por i harruar, ndërsa banorët e saj përballen me mungesën e shpresës për një të ardhme më të mirë.
