SHBA- Miriam Rodriguez futi pistoletën në kuletën e saj, doli në mëngjes në mes të njerëzve në urën e Teksasit dhe ndaloi për disa minuta për të marrë frymë dhe për të parë foton e shënjestrës së saj të radhës: luleshitësit.
Ajo e përndiqte atë prej një viti, duke e përgjuar online, duke marrë në pyetje kriminelët me të cilët kishte punuar madje edhe duke marrë informacione nga të afërmit për vendndodhjen e tij.
Ajo e përndiqte atë prej një viti, duke e përgjuar online, duke marrë në pyetje kriminelët me të cilët kishte punuar madje edhe duke marrë informacione nga të afërmit për vendndodhjen e tij.
Tani më në fund e gjeti një informacion, nga një person që i tregoi se ai shiste lule në kufi. Që nga viti 2014, ai ka përndjekur njerëzit përgjegjës për rrëmbimin dhe vrasjen e vajzës së saj 20-vjeçare, Karen.
Gjysma e tyre ishin tashmë në burg, jo për shkak se autoritetet ishin marrë me çështjen, por se ajo i ishte vënë pas atyre vetë. Preu flokët, i lyeu dhe u maskua si një punonjëse e shëndetësisë dhe zyrtare zgjedhore për të gjetur emrat dhe adresat e gjithsecilit nga vrasësit e vajzës së saj.
Ajo shpiku justifikime për të takuar familjet e tyre, gjyshet dhe kushërirat që nuk dyshonin dhe i jepnin detaje, sado të vogla. Shkroi gjithçka dhe të gjitha fletat i futi në çantën e saj të zezë, duke ndërtuar hetimin e vet dhe duke i gjurmuar ata, një nga një.
Miriam njihte tashmë zakonet e tyre, miqtë, fëmijërinë, vendlindjet. Ajo e dinte se luleshitësi kishte shitur lule në rrugë përpara se të bashkohej me kartelin Zeta dhe të përfshihej në rrëmbimin e vajzës së saj. Tani ai është në arrati dhe u kthye të bënte të vetmen gjë tjetër që dinte, të shiste trëndafila për të siguruar jetesën.
Pa bërë dush, ajo hodhi përsipër një pallto, vuri një kapele mbi flokët e saj të kuqe dhe me armën në çantë, u nis për në kufi për të gjetur luleshitësin. Kur më në fund e gjeti, ajo u emocionua shumë dhe iu afrua. Por ai e njohu dhe nisi të vraponte.
Ai vrapoi përgjatë kalimit të ngushtë të këmbësorëve, duke shpresuar të largohej. Por 56-vjeçarja Rodriguez e kapi nga këmisha dhe e hodhi mbi shina. I vuri pistoletën mbi shpinë.
“Nëse lëviz, do të të qëlloj,” i tha ajo. E mbajti aty për gati një orë, në pritje të policisë për ta arrestuar.
Në 3 vite, Rodriguez kapi pothuajse çdo anëtar të gjallë të grupit që rrëmbeu vajzën e saj, një galeri kriminelësh që u përpoqën të fillonin një jetë të re, qoftë si shofer taksie, si shitës makinash, etj.
Miriam Rodriguez ishte thelbësore në kapjen e 10 personave, një “fushatë” e çmendur për drejtësi që e bëri atë të famshme, por të pambrojtur.
Ajo i kërkoi qeverisë roje të armatosura, nga frika se karteli do të hakmerrej. Në ditën e Nënës, në vitin 2017, javë pasi ajo kishte ndjekur një nga objektivat e saj të fundit, Miriam u qëlluia para shtëpisë së saj dhe u vra. Burri i saj, brenda duke parë televizor, e gjeti atë me fytyrën poshtë në rrugë, me dorën e futur brenda çantës, pranë pistoletës.
Për shumë njerëz në qytetin verior të San Fernandos, historia e saj përfaqëson gjërat që nuk shkojnë mirë në Meksikë. Dhe është kaq e prekshme, në këmbënguljen e njerëzve përballë indiferencës së qeverisë. Vendi është i copëtuar aq shumë nga dhuna e mossndëshkimi, saqë një nëne të pikëlluar i duhej të zgjidhte vetë zhdukjen e vajzës së saj dhe vdiq po ashtu nga ky mision.
