Unë quhem Niko Cutugno dhe jam djali i Toto Cutugno.
E zbulova në moshën shtatëvjeçare, gati rastësisht, një pasdite të vitit 1996. Po shfletoja revistën La Settimana Enigmistica kur në kopertinë pashë fytyrën e tij. Ishte gjyshi im ai që theu heshtjen: e tregoi me gisht dhe tha vetëm: ‘Ai është babai yt.’
Mamaja ime e kishte njohur në avion, në vitin 1989. Ai ishte tashmë i martuar. Për gjithë jetën nuk hoqi dorë as nga gruaja e tij, as nga unë dhe mamaja ime. Mbajti dy familje, me bindjen se një artist duhet të mendojë në mënyrë të madhe dhe se, për këtë arsye, kishte të drejtë për gjithçka. Edhe për këtë.
Për mua, fëmijë, ai ishte ‘një inxhinier’ që udhëtonte shpesh për punë. Vinte në Romë, më përqafonte, më mbushte me dhurata… e më pas zhdukej për javë të tëra. Nuk e kuptoja kush ishte në të vërtetë. Mbaj mend një herë, në makinë me të, kur radioja transmetoi një nga këngët e tij: zëri më tingëlloi i njohur, por nuk bëra pyetje. Ai mbeti i heshtur, me shikimin ngulur në rrugë. Pak më vonë, e vërteta shpërtheu me disa foto në gazeta. Në vitin 1997 më njohu zyrtarisht si djalin e tij.
Në fillim nuk qe e lehtë. Shokët e shkollës qeshnin me mua, bënin batuta për makinat luksoze ose shoferët që nganjëherë më shoqëronin. Një herë më çoi në Disneyland: shoferi na la pikërisht përpara Montagne Russe që ëndërroja t’i provoja. Mbeta pa fjalë.
Çdo vizitë e tij ishte si të prisje Babagjyshin: një festë e mbushur me dhurata, por që përfundonte gjithmonë me një mungesë të gjatë.
Ai kishte edhe shpërthimet e tij të zemërimit. Mbaj mend koncertin e parë që pashë me të, në vitin 1997, në Kalabri: një shesh i mbushur, një publik në delir. Por sapo shpërthyen fishekzjarrët, ai u ndal menjëherë, duke kërcënuar se do të linte skenën. Rifilloi të këndonte vetëm kur qetësia u rikthye.
Me kohë mësova se, ndonjëherë, ata që na mungojnë më shumë nuk janë ata që kanë qenë krejtësisht të largët, por ata që në jetën tonë kanë qenë vetëm për gjysmë.
Sot bëj një punë që e dua — kam themeluar Breathwork Coach, një projekt rritjeje personale përmes frymëmarrjes — dhe kam një partnere që e dua. Kam bërë paqe me shumë gjëra.
Në fund, babai im zgjodhi kremacionin. Isha vetë unë që ia çova hirin gruas së tij. Një gjest i heshtur, një akt mbylljeje.
Dhe brenda meje, pranimi se edhe pranitë për gjysmë lënë gjurmë të thella, të pamundura për t’u fshirë.”
Burimi: Web Univers
Përshtati Thenie te bukura
