“Ne duam më shumë të rinj francezë, lojtarë që janë krenarë për këtë fanellë dhe një ekip që fokusohet më shumë tek kolektivi”: këto fjalë të Nasser Al-Khelaifi mjaftuan për të ndezur thashethemet në Francë për një shitje të mundshme të Neymar nga Paris Saint Germain. Në realitet, prej disa javësh zërat ndjekin njëri-tjetrin për një largim të brazilianit, i cili jo rastësisht i kishte bërë të qarta gjërat në fund të majit duke deklaruar publikisht se donte të qëndronte në Paris.
Pyetjes specifike, presidenti i PSG-së i bëri një driblim të denjë për O’Ney (“Disa lojtarë do të mbërrijnë, të tjerët do të largohen, por unë nuk mund të flas për këto gjëra me mediat”), por, edhe nëse ai do të donte të hiqte dorë nga 30-vjeçari, do të përballej me një rrugë ndoshta më të vështirë se ajo që çoi në rinovimin e Mbappe, pikërisht kur sulmuesi ishte një hap larg për t’i thënë po Real Madrid.
Sepse PSG duket se është një “i burgosur” i politikës së vet, asaj të yjeve të superpaguar, që më pas janë të vështirë të shiten. Gjatë këtyre viteve ka ndodhur, me shifra – si për sa i përket çmimit të kartonit ashtu edhe pagës – padyshim të ndryshme, me Icardin, Paredes, Draxler apo Kurzaëa. Realiteti është se në Europë askush nuk do të investonte 80-100 milionë euro dhe mbi të gjitha do t’i garantonte një pagë 49 milionë euro bruto në vit për Neymar, i cili për më tepër vjen nga një sezon i dobët. E braziliani është ende shumë i ri për të përfunduar në MLS ose Katar.
Një koncept i shprehur mirë nga Joan Laporta, i cili jo shumë kohë më parë tha: “Kush nuk e pëlqen Neymar? Ai është një lojtar i jashtëzakonshëm, por kur këta lojtarë nënshkruajnë për PSG-në është sikur kanë nënshkruar burgimin e tyre. Për të ardhur në Barcelonë ata duhet të mbërrijnë me parametër zero, sepse ne nuk mund të përballojmë kosto të tilla. E edhe sikur të kishim para për t’i kryer këto operacione, do të ishte joracionale t’i bënim”.
