Saturday, October 5, 2024
spot_imgspot_imgspot_imgspot_img
HomePOLITIKËOPINION/ ANALIZËESTRADA EFIERIT, VENDI QË ZURI AJO NË JETËT TONA

ESTRADA EFIERIT, VENDI QË ZURI AJO NË JETËT TONA

Nga Pëllumb Kulla

“Në fund të fundit, nuk mund ta lë pa thënë se kjo është historia e jetës sime, siç është historia e Fuatit, e Luftarit, e Land Roshit, e Rik Hoxhës, e Sotirit…

Është historia e një zone të vuajtur, ku më degdisi jeta dhe ku fati më përkëdheli duke më dërguar të rritem…

Është histori karakteresh, legjendash, veprash fisnike dhe banalitetesh…

E gjitha kjo ndodhte në një vend ku ngrohte zjarri i humorit, ku shkrepëtinin xixat e fantazisë së Nestor Pogaçes, ku Fuati sillte rrëfenja myzeqarësh që i falnin vite jete Stalinit të sëmurë, apo se si një fis i tërë vaksinohej me një age të vetme, pa e ndërruar dhe pa e zhytur as në alkol, ku Ilir Bezhani më sillte pushimet në Fterrë të shoferit të kryeministrit e ku Luftar Paja shkëlqente me imitimet e fshatarëve mallakastriotë dhe lebër, ku aktorët dashuronin me dashurinë time: Çehovin, Nesinin, Mark Tuenin, Hashekun dhe Buxatin dhe zbatonin verbërisht pedagogjinë që sillja nga fakulteti: edhe kur ajo shkëlqente, edhe kur ajo çalonte!

Ishte histori e një skene, ku Xhuljeta ime në moshën 25 vjeçe debutoi me rolin e një plake të zamanit, e një mjedisi, ku jo vetëm Lad Muzha, por të gjithë aktorët e trupës teatrore nisën të ndjenin etjen që të bashkoheshin me: Todin, Arqilenë, Hasanin dhe Fatmirin, historia e një qendre pune, ku organizata bazë e partisë ishte grupimi më i pakulturuar dhe kishte të vetëndjerin se udhëhiqte..!

Dhe bile që ishte autorja e sukseseve, frymëzuesja e repertorit dhe arritjeve aktoriale, muzikore dhe vokale….!

Ishte vendi ku Maku, dramaturgu i teatrit dhe Todi, sekretari i asaj organizate, pa bujë dhe pa buçima, në konflikte i dilnin krah Pëllumb Kullës, më shumë se shokut të tyre të organizatës dhe e ndjenin se poezia e rruzullit fshihej më shumë tek skeçet me karaktere se sa në buletinet për përdorim të brendshëm që u vinin nga shkallët e larta të partisë.

Kjo ndodhte në Fier, në atë Fier, ku përgojohej jetëshkrimi i njërit prej autorëve më të mirë të humorit skenik, ku një herë në vit duheshin plotësuar dokumentet jetëshkrimore dhe ku pyetjes së shoqes të kuadrit, nëse i jetonte ende gjyshi, Kulla kishte pacipësinë t’i përgjigjej, jo thjesht “nuk jeton”, por “është pushkatuar.”

Aty sekretarët e Komitetit të Partisë e kishin frikë partinë e tyre më shumë seç e kisha unë.
Vend i bekuar!…
Sensi i humorit lulëzonte tek punëtorët e skenës, tek orkestrantët, marangozët, kaldaistët, aq sa njëri prej tyre, Leu Lipe, shkëlqeu në popullaritet dhe u bë Artist i Merituar i Republikës.

Mbi atë skenë mbretëroi pa u shuar asnjëherë pranvera e haresë, se aty puna nuk ishte lodhje, por dashuri dhe frymëzim. Aty morën jetë figura artistike madhore, myzeqarët e Fuatit, Çoboja, pleqtë dhe ballistët e Luftarit, zëri i dytë humoristik i Hasanit, batutat e spërkatura me nëntekste të qëlluar të Todit, karakteret temperamentale të Xhuljetës, prurjet mjeshtërore të Fatmirit, portretet episodikë që Sotiri, jo vetëm nuk i përbuzi, por i gatoi me talent të paparë.

Ishte vendi, ku si rrallëkund, në pikë të agut të mëngjesit, u ndezën zjarre pranë biletarisë, në pritje të hapjes së saj orë më vonë, për të mundur të shihje Canen e pikëlluar pasi i kishin vjedhur lopën, Lipe Shtogun, Dasmën e Malos, Selon që ngrinte në qiell Belulin. Bileta për në mbrëmje, për të shijuar ironitë e zonjave buzëmbledhura, që sillnin Hajria me Natashën, atëherë kur ato vinin mysafire në përbërje të trupës, monologjet e Vasos dhe kupletet e qëlluara të Rik Hoxhës…

Do të vinin për të shijuar zërat e Ëngjëllushes, Lefterisë, Sofikës, Brunës, Timos dhe atë prej tenori të Todit; pianon e Maries, fizarmonikë e Isufit, flautin e Mitit, saksin e Llazit, trombën e Janit, kitarën e Sandrit.

Edhe sidomos për të ndjekur rritjen e Rikut, i cili që nga Konservatori solli kërkimet novatore, orkestrimet dhe ekzekutimet brilante vetjake në dy instrumenta: saks dhe klarinetë.

Ato kanë qenë vite vetëm me pranvera!…

Faleminderit fatit dhe njerëzve të mirë që ishin të shumtë!
E shenjtë bukuria e asaj jete, ku penat më të mira humoristike të vendit synonin interpretime të goditura. Pra, fluturonin drejt Fierit faqet e arta letrare të Kallamatës, Buxhelit, Musarait, Tasim Alisë, Dritëroit, Viljamit… Dhe ku vendasit sollën ajkën e shkrimeve të tyre, Ndini, Llazoja, Nevruzi, Tashkoja…

Faqet e vlerta të tyre përzgjidheshin dhe kalonin filtrat e lartë të pjekurisë letrare të Laços dhe finesës poetike të Makut.
Vërtet, vërtet!
Është e pabesueshme se si njëzet vite nga këta të mitë, të tetëdhjetë stinët i patën vetëm pranvera!
Nuk ta beson kush!
Dhe ka të drejtë!”


Shkruar në 60 – vjetorin e themelimit të Estradës Profesioniste Fier.

POSTIME TË NGJASHME

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisment -

NJOFTIME TË NDRYSHME

MË SHUMË LAJME