Nuk isha kurrë më i gjati, as më i forti, as më i dalluari. Por mësova që plagët dhe dhimbjet mund t’i shndërrosh në zjarr që të shtyn përpara.
U linda në East Harlem, por u rrita në South Bronx, aty ku jeta nuk të falte asgjë falas. Babai im u largua kur isha fëmijë dhe nëna ime, gruaja më e fortë që kam njohur ndonjëherë, bëri ç’ishte e mundur për të më rritur. Varfëria ishte e pranishme çdo ditë kishte herë që nuk kishim asgjë për të ngrënë, por ajo më dha dashuri dhe guxim.
Nuk isha nxënës i mirë. U përjashtova nga shkolla dhe shpesh më quanin i humbur, problematik, pa të ardhme. Por unë gjeta një dritë: aktrimin. Kur dilja në skenë, nuk isha më “djalli nga Bronxi”, por dikush që mund të bëhej i madh.
Vitet e para ishin të pamëshirshme. Ecja rrugëve me xhepa bosh, recitoja monologë para pasqyrave të dyqaneve, duke ëndërruar që dikush të më shikonte. Shpesh nuk kisha para as për qira, as për ushqim. Por nuk u dorëzova. Shkoja në Actors Studio, mësoja, provoja, dështoja… dhe ringrihesha.
Dhe një ditë erdhi thirrja: roli i Michael Corleone në The Godfather. Një rol që jo vetëm ndryshoi jetën time, por edhe historinë e kinemasë botërore.
Nuk ishte fat. Ishte këmbëngulje, besim dhe një dashuri e papërshkrueshme për artin tim. Sot e di: nuk ke pse të jesh më i bukuri, më i pasuri apo më i njohuri për të shkëlqyer. Mjafton të kesh guximin të mos dorëzohesh dhe të vazhdosh të luftosh për ëndrrën tënde.
Al Pacino
