Vargu i pemëve duket sikur fillimisht copëtohet dhe më pas zhduket teksa shkon drejt pozicioneve ruse në periferi të qytetit të vogël Velyka Novosilka. Dima, një këmbësor i ushtrisë ukrainase me Brigadën e Parë të Tankeve të Veçanta, ecën me kujdes përgjatë një shtegu ku çizmet e ushtrisë janë mbuluar nga tërfili pranveror. “Vija zero” apo hendeku i fundit në frontin e luftës shtrihet përpara tij. Trupat ruse janë vetëm 700 metra larg.
Më në veri në Bakhmut, ukrainasit kanë humbur terren. Por këtu në jug të provincës Donetsk, tanket dhe këmbësoria ukrainase po qëndrojnë të patundur. Pavarësisht disa muajsh sulmesh të egra ruse, Dima thotë se brigada ka humbur më pak se 10 metra territor. Forcat ruse, thotë ai, kanë pësuar humbje të mëdha.
Është një peizazh i goditur, ku llogoret shtrihen përballë ndaj pozicioneve ruse të vëzhgimit dhe dronëve të tyre. Në këtë vijë të frontit, sytë rusë janë gjithmonë të vëmendshëm, duke pritur një mundësi për të sulmuar.
Teksa kalojmë llogoret e këmbësorisë, tërfili fillon të zhduket, i zëvendësuar nga balta dhe kratere bombash. Mina tokësore dhe predha të pashpërthyera mbushin tokën. Majat e pemëve, ende të zhveshura nga dimri, tani janë çarë dhe copëtuar. “Këtu kohët e fundit ka pasur një betejë tankesh, – thotë Dima, – por ne i kthyem pas ata”.
Një tjetër ushtar në një llogore pranë lopatave dhe tokës së butë, të kuqe, mezi bën një zë. Nga një fshat aty pranë dëgjohet frekuenca e të shtënave automatike.
“Në fshat ka pasur shpesh beteja. Ndonjëherë i gjithë fshati digjet. Ata hodhën fosfor, ose nuk e di se çfarë hodhën”, shpjegon Dima. Ai është mbi i gjatë me sy blu të zbehtë të bërë më të shndritshëm nga rrathët e errët poshtë tyre. Automatikun e tij AK-47 e ka vendosur mbi supe; në armaturën e tij varet një lugë, një hapëse kanaçesh dhe një palë pinca të vogla.
Rreziku këtu qëndron jashtë llogoreve. Moskujdesi për një moment gjatë pirjes së duhanit mund të përfundojë me vdekje nëse një mortajë ose granatë bie afër.
“Në përgjithësi, ata granatojnë çdo ditë”, thotë Dima, duke treguar pozicionet ruse. Ata patën viktima kohët e fundit, si pjesë e humbjeve të Ukrainës nga luftimet e afërta në Bakhmut.
Papritur një predhë rënkon sipër, duke u rënë në të majtë të grupit tonë. Ne të gjashtë vrapojmë për t’u strehuar dhe biem në tokë. Unë humbas nga sytë Dimën, por dikush bërtet se një tank rus po qëllon. Një shpërthim i dytë godet, duke më mbuluar me papastërti. Ishte më afër këtë herë, ndoshta 10 metra larg. I drejtohem mbulesës dhe shoh Dimën duke qëndruar shtrirë në një llogore. Brenda është një strehë e mbuluar me dru, brenda së cilës ne të katërt futemi brenda. Teksa Dima ndez një cigare, aty pranë ka një shpërthim tjetër.
“Ata kanë një sasi të pakufizuar predhash,” thotë ai. “Ata kanë magazina të tëra plot me [ato]. Ata mund të qëllojnë gjatë gjithë ditës, dhe nuk do të mbeten pa predha. Por ne? Ne do të na mbarojnë predhat. Ndaj ne po formojmë brigada të ndryshme sulmi dhe na janë dhënë tanke. Unë mendoj se me ata do të fitojmë. Ne jemi kozakë. Pra, djem të guximshëm, ne mund ta përballojmë këtë.”
Kur pozicionet e tyre janë nën sulm, shpjegon ai, ata futen në gropa llogoresh, ndërsa një ushtar qëndron në rojë duke kërkuar për këmbësorinë dhe dronët e armikut. Ai ka mësuar të përballojë situatën. “Kishte frikë herët e para. Kur erdha për herë të parë. Tani gjithçka, disi, është zbehur. Është bërë e fortë si një shkëmb. Epo, disa kanë frikë. Të gjithë e kanë atë”.
Një predhë tjetër bie mjaft afër duke e rrëzuar atë. “Ishte një goditje e mirë,” thotë ai, duke tundur kokën dhe duke hequr pluhurin.
Dima është vetëm 22 vjeç nga qyteti industrial qendror i Kremenchuk. Ai ka punuar në një fabrikë petrokimike para luftës dhe si shumë prej ushtarëve që luftojnë këtu, jeta e tij sapo ka filluar. Kur e pyes se çfarë i thotë familjes së tij, ai më përgjigjet: “Nuk kam ende familje. Kam mamin. Nuk kam askënd tjetër për momentin.” Ai telefonon në shtëpi dy herë në ditë, në mëngjes dhe në mbrëmje. “Ajo nuk di shumë. Unë nuk i tregoj gjithçka” – thotë ai.
Mes ushtarëve ka mosmarrëveshje për atë që rusët po qëllojnë. Mund të jetë zjarr tankesh, mortaja ose granata ose një kombinim i të trejave. Një ushtar me mjekër, hyn në gropë dhe bën një lëvizje rrotulluese me gishtin e tij. Një dron rus është lart. Tani ka pasiguri, mund të jetë i armatosur, ose mund të jetë një dron zbulues. Nuk mund të bësh asgjë veçse të presësh derisa të mbarojë breshëria, ose të errësohet.
I lë këta burra menjëherë pas perëndimit të diellit. Tanket e brigadës ukrainase po qëllojnë kundër rusëve tani, dhe ndërsa kthehem, një ndërrim i ri ushtarësh zë pozicionet përgjatë llogoreve. Jam i vetëdijshëm se në dritën e zbehtë ku shkel më kujtohen minat kundër nëpër rrugë.
Këtu dominojnë tanket dhe artileria. Tanket e brigadës T64 Bulat të prodhimit ukrainas veprojnë çdo ditë. “Tanket janë si vëllai i madh i këmbësorisë”, thotë komandanti i tankeve Serhii. “Kur këmbësoria lëndohet, vijnë tanket. Por problemi është se ne nuk mund të vijmë gjithmonë.”
Brigada e I-rë e Tankeve të Veçanta është një nga më të dekoruarat në ushtri. Komandanti i saj, Kol Leonid Khoda, po pret mbërritjen e tankeve perëndimore, duke përfshirë britanikun Challenger II, dhe tashmë ka dërguar njerëz për stërvitje në tanket gjermane Leopard.
Armiku “ka një qëllim krejtësisht tjetër”, thotë ai. “Ne mbrojmë shtetin tonë, tokën tonë, të afërmit tanë, ne kemi një motiv tjetër. Ata nuk kanë rrugëdalje. Për shkak të udhëheqjes së tyre dhe partisë së tyre ata nuk mund të bëjnë asnjë hap prapa. Sepse të tërhiqesh do të thotë burg, do të thotë ekzekutim. Kështu ata po ecin përpara si një qengj për në thertore”.
Në shkurt, rusët u përpoqën të depërtonin me një vijë të parë prej 30 km, një lëvizje e guximshme që vuri në rrezik pjesën tjetër të Donjeckut të papushtuar. Përparimi përfundoi në katastrofë, me qindra rusë të vrarë, dhjetëra tanke të tyre të humbura dhe një brigadë të blinduar të asgjësuar.
Duke kujtuar një nga sulmet e shkurtit rreth qytetit Vuhledar 13 km larg, kolonel Leonid Khoda e përshkruan atë si “një akt dëshpërimi”. Brigada e armikut u zhduk, thotë ai. Por së fundmi ata kanë filluar të ndryshojnë taktikat”.
Pjesa më e madhe e Donbasit ka ende zhavorrin e epokës industriale. Fabrikat e mëdha të braktisura dhe grumbullimet monumentale të skorjeve dominojnë peizazhin, por jo këtu. Toka që njerëzit e kolonel Khoda po mbrojnë në mënyrë specifike është qyteti tregtar, Velyka Novosilka. Para luftës, qyteti kishte një shkollë moderne, një stacion zjarrfikësesh dhe një kopsht fëmijësh trekatësh. Të gjithë tani qëndrojnë të dëshpëruar.
Shoferi i ushtrisë që na sjell në qytet devijohet për të shmangur një raketë të hedhur në rrugë. Një tjetër predhë ruse bie në një lagje aty pranë, duke dërguar një hark të gjatë dheu në qiellin gri. Shtëpitë e vogla dhe vilat e qytetit kalojnë me shpejtësi dhe sado të thyera që janë, është e qartë të shohësh se ky ishte një qytet i begatë para luftës.
Rreth 10 mijë njerëz jetonin këtu. Tani ka më pak se 200. “Vetëm minjtë, macet dhe qentë lulëzojnë këtu tani, por edhe ata fshihen nga granatimet,” thotë një nga ushtarët në makinë.
Në një nga strehimoret takoj Iryna Babkina, mësuesja lokale e pianos, e cila po përpiqet të mbajë së bashku fijet e mbetura të qytetit të saj. Me flokë të kuq flakërues, ajo është e vendosur të qëndrojë në qytet. Disa dhjetëra banorë jetojnë në strehën e ftohtë dhe të lagësht dhe Iryana ndihmon të moshuarit.
Ajo e përshkruan atë që i ka ndodhur qytetit me një ndjenjë pikëllimi. “Ka qenë një vend kaq i bukur”, thotë ajo. “Është [tani] më shumë një trishtim – trishtimi i asaj që ishte dikur, trishtimi i asaj që është tani.”
Bombat ruse shpesh shtojnë malin e pikëllimit. Në strehën e bodrumit me ndriçim të dobët të ngrohur nga një sobë me dru, dëgjoj një zë. E ulur vetëm në një shtrat është Maria Vasilivna, 74 vjeç. Para se Iryna të na prezantojë, ajo pëshpërit: “E ka të vështirë të flasë, burri i saj u vra nga predha së fundmi”. Maria më merr duart. “Oh ju jeni i ftohtë,” thotë ajo, duke i ngrohur ato mes saj.
Burri i saj, Sergiy, 74 vjeç, ishte shumë i sëmurë për të ardhur në strehimore dhe mbeti në shtëpinë e tyre edhe pse bombat ruse ranë nëpër lagje. Me një zë të butë ajo më thotë: “Ai u gjakos për vdekje brenda natës. Unë isha këtu dhe ai ishte në shtëpi. Unë shkova në mëngjes dhe ai nuk ishte më. E varrosëm dhe kaq.” Ata ishin të martuar për 54 vjet.
Para se të largohem, Iryna më çon në shkollën e qytetit. Korridoret e saj të lyera me jargavan janë të mbuluara me mbeturina dhe dritaret janë hedhur në erë nga bombat ruse. Xhaketat e fëmijëve ende varen në kunjat e palltove dhe dekorimet e bëra për Krishtlindje qëndrojnë të pambledhura në një raft.
Në një mur mbi një radiator në blu të zbehtë, një fotografi në grup tregon ekipin e futbollit të fëmijëve duke festuar një fitore. Jashtë dritares, sheshi është i mbushur me kratere dhe kornizat aty pranë janë ngatërruar nga granatimet. Bishti i një rakete ruse të pashpërthyer del nga asfalti i këndit të lojërave.
Një piano qëndron në korridor dhe Iryna ulet për të luajtur. Por nuk del asnjë melodi. Pianoja është shumë e dëmtuar. Ajo nuk ka muzikë për të luajtur dhe nuk ka fëmijë për të mësuar. Të fundit prej tyre u evakuuan me forcë nga qyteti nga policia muajin e kaluar dhe u dërguan në një vend më të sigurt. Mes tyre ishte edhe vajza e saj.
“Ka vetëm tingujt e predhave,” thotë ajo. “Shkolla është shkatërruar, instrumentet janë shkatërruar, por është mirë, do ta rindërtojmë dhe muzika do të tingëllojë përsëri – së bashku me të qeshurat e fëmijëve.”
Këto janë ato që i lidhin njerëzit këtu, qofshin civilë apo ushtarakë. Vendosmëria për të rezistuar është arma e qëndrueshme në arsenalin e Ukrainës, po aq jetike për mbijetesën e vendit sa çdo tank i blinduar apo llogore këmbësorie. ©Marrë nga BBC
