Nga Manjola Daçi – Ah! Sa dhimbje po mbanë ky
Shpirti im s’po mundem më
Me duru, mi vranë femijet
Ndër sy, arsye-shpresë nuk ka
Më për mu jeten me e vazhdu.
Më vranë nënë e baban, më
Vranë motër e vella, më
Vranë fis e katra fis mi mbyllen
Dyërt me murris(Shkurre).
Më vërbuan shikimin ndër sy
Më vërbuan atë ndjenjë që e
Ka emrin dashuri
Ah! Sa dhimbje po mbanë ky
Shpirti jonë, askush s’po na
Kupton, jo askush nuk po na
Ndihmon, jo askush s’po na mbron.
Krisi xhama më iku nana e baba
Më iku femija e më iku motra
E vllaznia, me këto duar i
Percolla e më këta duar dhe i mbulova..!
Kam mbet e vetme pa njeri,
Vetem me dhimbje përqafuar
Në gji, i mjeri unë e i mjeri ti
A do të shifemi këtë nuk
E di!
Të madhit Zot iu kam drejtu
Ndihm i kam kërku, të më
Mbaje të forte mbi këtë tokë
Aq sa mund të jetoj dotë
Zot i madheruar , po të lutem
Me këto dy duar me mëshiro
E durimin ma përqafo.
Dhimbje të madhe kam O Zot
Na morën shpirtin për se gjalli edhe sot.
Nuk po din të ndalojnë
Deri sa asnjë prej nesh më
Mos të jetoje.
Shpirti
Po më dhemb o Zotë
A do të mundem ta shty
Edhe këtë ditë sote?!
A do të mundem të jetoj,
Kur femijen tim në varr
Me duhet ta përqafoj?! Të
Ç’mallem e të lotoj!
Të vazhdoj
Jetën ashtu e zvarritur, e vetmuar
E dërrmuar, s’po kamë më me kë per të qendruar.
I mjeri unë e i mjeri ti , i
Mbuluamë me qefin një
E nga një, ashtu nga dhimbja
Duke bertitur, i përcollëm
Edhe të uritur, me gra e burra
E të mitur..!
I vranë nënat me foshnje
Në bark , e i zvarriten hark-
Më harkë ja pren këmbët e
Kraht, e i verbuanë si lanë as me pa(shiku).
Me shiku( pa) pak driten e diellit cfarë ngjyre ka lëshuar, po i shkullin floket me duar, s’po mundem më
Për ti përballuar.
Zoti i Madhë tu kami drejtu më na ndihmu këta njerëz mi denu. Në këtë dynja e në atë dynja, ahiretin mos me e pa.
Na plaqkiten, e na zvarriten, e, tër tokën me flakë e shëndritën, e me njerëz të vrarë e mbuluan, me e nda nanën prej fëmijes as nuk e diskutuanë,me nda babain
Prej të birit e kishin deshir,
E mbuluanë tokën me pa meshirë.
Luten njerzit me lotë në sy, a ka dhimbje më të madhe për një njeri, ti vritet femija ndër sy. Mjer për mua e mjerë për ty.
Kjo dhimbje po më shtrëngon
Fortë në gji, po më nxë frymë, e s’po me lërë të shikoj më mir.
Ti vritet baba e nana, motra
E vellai dhimbja edhe më shumë renkoi, dhimbja edhe më rënd vazhdoi, jo s’po dim , edhe sa mund të durojm.
Po vdesim çdo
Ditë për’se gjalli, po na renkonë më shumë malli.
Me dy duar mbi kokë, po i përcjellim të vdekurit edhe sot.
S’na mbet njeri për të na ngushulluar, s’na mbet njeri për të na përqafuar
S’na mbet njeri për të na vizituar, u rreshtuan vdekjet në numër të pa’numeruar, e u shtuanë dhimbjet të tepëruar, e të pa’përballuar, duke vrarë njeriu -njeriunë pa e menduar!
Se as unë e as ti këtë tokë
S’kemi për ta gëzuar.
Jo askush nuk jetoi përgjithmonë
Askush vdekjes nuk i shpëton
Dotë, askush nuk gëzonë atë
Perveç rriskut të Allahut që ta qonë.
Prandaj o njeri, me çfarë nuk u pajtov ti, që na sulmuat në fshehtësi, e na bëtë shumë pa ‘drejrësi. Allahun jua kemi lenë
Një për një, ashtu si vdekjet
Na i rreshtuat në numër të pa numeruar.
Allahu hak marrëtë për çdo lotë të derdhur nga duart e juaj..!
Na betë vdekje në shumës
E na betë të gjallë në numer
Na pret këmbet e duar, e
Na betë të gjytyrumuar
Na sakatuat, s’na latë duar
Që me jorganë për tu mbuluar
S’na latë kembë për të ecur
Na zutë frymë të gjallë, por
Të vdekur.
Gjaku jone u rrodhë si ujë në tokën tonë
Loti jonë u be lumë në tokën
Tonë, dhimbjet për ti lehtësuar
E dhimbja jonë u shtua, vetëm
U shtua. Tokën s’pranuamë , për ta leshuar , e tani atë tokë me të vdekur e kemi mbuluar.
Të gjallët mbi këtë tokë janë si:
Të pa jetuar, prandaj edhe të parët tanë vendin ( tokën) e kanë pas leshuar.
Në që su larguamë morem si shpërblim , vdekjet me dy duar e i varrosëm tanët, tokën për ta gëzuar.
S’më mbet njeri më , edhe këtë që e kamë në krah të vdekur po e përqafoj, ta varros me duart e mia e zemra ime bashkë me të ka vdekur, edhe pse gjak në vena pikon, dhimbjen më të madhe kjo zemer po përjeton.
A thua valle shërimin ndonjëher kjo zemër a do ta përqafoj?! Apo bashkë me atë fëmijen, nënen , babën, motrën, vëllan edhe ajo do të shkoj.
O Allah o fuqi’plotë, o mëkate’fales, o mishirus, mëshirë’plotë, o mëshirë’bërës po të lutemi me pa’fuqi shpirterore, fizike-mendore, po të lutemi me lotë në sy, na forco besimin e na mbaje në rrugë të drejt ti.
Pavarsisht vdekjeve e dhimbjeve qe na kanë shkaktu, ne me lotë në sy, për to ty tu kemi drejtu…
Të lutem o Allah vdekja pëlciti edhe sotë, ata nuk po ndalen dote.
Kush ju tha të heshtni, e dhimbjen në gji ta mbani?!
Kush ju tha të dorzoheni e të mos luftoni, e më mënget e trikove, xhupave lotin në sy ta pastroni?!
Kush ju tha?!
Kthehuni e vetëvetës llogari kërkoni, pse po gaboni pse po dorzoheni, e luftën me luftë se pranoni. Se luftoni, po rrini e qani mbi trupat e vdekura lotët i leshoni.
Pse ndihme nga Zoti s’kerkuat , luften për ta vazhduar e për ta fituar Allahu dhe në Kuranë na ka mësuar që qifutet me lufte duhet luftuar , jo të rrini të dorzuar e trupat e vdekur të femijeve tuaj ti mbani në duar.
Ti mbani të sakatosur, të brengosur e të varrosur.
Nëse luften s’do mund ta kishit fituar , vendi ( token) duhet ta kishit leshuar.
Kështu dhe përpara jush me lejen
Të Allahut të madhë Pjegamberet kanë vepruar.
Përse motra, vllezer jeni dorzuar, e të percilleni vdekjet duar më duar.
Ju Kuranin e keni lexuar me çfarë vallë ju nuk u pajtuat ?!
A më shumë ju dhimbet toka që su larguat, kush ju tërhoqi, A frika ju bllafamosi?!
Dhimbje të madhe po përjetoni aq sa shpirti s’ju mbanë më, me lotin e dhimbjes përqafuar e më trupa të vdekura në duar, s’ka kush për t’ju ngushëlluar, shpirtrat e ngushtë e të ligeshtuar, sa rënd ju kanë lenduar.
Ju vranë fëmijet, gra e burra ndër sytë tuaj pa dhembshuri , pa pikë mëshirë ju lënduan si kanë mundur , s’ka kush për t’ju kuptuar e ju lënë të qani e të sakatuar.
Dhimbje u betë për mua, po mbaj femijet e mi të vdekur në duar.
Ah! dhimbje më të madhe për një grua e një baba të qajë mbi foshnjat e vdekur në krah, a ka?!
Me duart lartë drejtuar
Allahut të madhëruar dhimbjen për t’jua lehtesuar, e për ta perballuar.
S’ka kush për t’ju ndihmuar
Dhimbjen për ta rikuperuar, me dhimbje të rënd të përqafuar jemi duke jetuar.
A ka dhimbje më të madhe se vdekja e femijes në preherin e nënës së vet!?!
A ka kush, apo dikush ta kuptoj njeher, për ato që po e përjetojmë e më këtë ndodh po jetojne, çdo ditë e çdo natë me dhimbje përqafuar si në çdo rastë.
Raste të renda të pa përballuar , por njeriu ngren duart lartë Allahut duke iu drejtuar për mëshirë të mëshirua, e Zotit ia lamë në dor që haku i tyre të merret edhe, në këtë dynja, se shpirti s’po duron ma..!
A lihet nëna pa fëmij, po fëmija pa nënë a jeton?!
Natën e ditën si ia bën?!
Ja vrane fëmijen në sytë e saj, loti jo s’pushoi ma zemra iu rrotullua, që në atë moment diell me nuk ka shikuar.
Zemrën ia coptuam, fëmijen në sytë ia përveluan, me armë ia qelluam , e dikujt ia sakatuan. Mjer për nënën që nën ka qlluar, lotët nga sytë nuk i pushuan.
Ah! Sa dhimbje po mbanë ky
Shpirti im s’po mundem më
Me duru, mi vranë femijet
Ndër sy, arsye-shpresë nuk ka
Më për mu jetën me e vazhdu.
Më vranë nënë e baban, më
Vranë motër e vella, më
Vranë fis e katra fis mi mbyllen
Dyërt me murris(Shkurre).
Më vërbuan shikimin ndër sy
Më vërbuan atë ndjenjë që e
Ka emrin dashuri
Ah! Sa dhimbje po mbanë ky
Shpirti jonë, askush s’pona
Kupton, jo askush nuk po na
Ndihmon, jo askush s’po na mbron.
Krisi xhama më iku nana e baba
Më iku fëmija e më iku motra
E vllaznia, me këto duar i
Përcolla e më këta duar dhe me dhe i mbulova..!
Kam mbet e vetme pa njeri,
Vetem me dhimbje përqafuar
Në gji, i mjeri unë e i mjeri ti
A do të shifemi këtë nuk
E di!
Të madhit Zot iu kam drejtu
Ndihmë i kam kërku, të më
Mbaje të forte mbi këtë tokë
Aq sa mund të jetoj dotë
Zot i madheruar , po të lutem
Me këto dy duar me mëshiro
E durimin ma përqafo.
Dhimbje të madhe kam O Zot
Na morën shpirtin për se gjalli edhe sot.
Nuk po din të ndalojnë
Deri sa asnjë prej nesh më
Mos të jetoje.
Shpirti
Po më dhemb o Zotë
A do të mundem ta shty
Edhe këtë ditë sote?!
A do të mundem të jetoj?!
Kur fëmijen tim në varr
Me duhet ta përqafoj?! Të
Ç’mallem e të lotoj!
Të vazhdoj
Jetën ashtu e zvarritur, e vetmuar
E dërrmuar, s’po kamë më me kë për të qendruar.
I mjeri unë e i mjeri ti , i
Mbuluamë me qefin një
E nga një, ashtu nga dhimbja
Duke bertitur, i përcollëm
Edhe të uritur, me gra e burra
E të mitur..!
I vranë nënat me foshnje
Në bark , e i zvarriten hark-
Më harkë ja pren këmbët e
Kraht, e i verbuanë si lanë as me pa(shiku).
Me shiku( pa) pak dritën e diellit cfarë ngjyre ka lëshuar, po i shkullin flokët me duar, s’po mundem më
Për ti përballuar.
Zoti i Madhë tu kami drejtu më na ndihmu këta njerëz mi denu. Në këtë dynja e në atë dynja, ahiretin mos me e pa.
Na plaqkiten, e na zvarriten, e, tër tokën me flakë e shëndritën, e me njerëz të vrarë e mbuluan, me e nda nanën prej fëmijes as nuk e diskutuanë,me nda babain
Prej të birit e kishin deshir
E mbuluanë tokën me pa meshirë.
Luten njerzit me lotë në sy, a ka dhimbje më të madhe për një njeri? Ti vritet femija ndër sy. Mjer për mua e mjerë për ty.
Kjo dhimbje po më shtrëngon
Fortë në gji, po më nxë frymë, e s’po me lërë të shikoj më mir.
Ti vritet baba e nana, motra
E vëllai dhimbja edhe më shumë renkoi, dhimbja edhe më rënd vazhdoi, jo s’po dim , edhe sa mund të durojm.
Po vdesim çdo
Ditë për’se gjalli, po na rënkonë më shumë malli.
Me dy duar mbi kokë, po i përcjellim të vdekurit edhe sot.
S’na mbet njëri për të na ngushulluar, s’na mbet njeri për të na përqafuar
S’na mbet njeri për të na vizituar, u rreshtuan vdekjet në numër të pa’numëruar e u shtuanë dhimbjet të tepëruar, e të pa’përballuar, duke vrarë njeriu -njeriunë pa e menduar!
Se as unë e as ti këtë tokë
S’kemi për ta gëzuar.
Jo askush nuk jetoi përgjithmonë
Askush vdekjes nuk i shpëton
Dotë, askush nuk gëzonë atë
Përvec rriskut të Allahut që ta qonë.
Prandaj o njeri, me çfarë nuk u pajtov ti, që na sulmuat në fshehtësi, e na bëtë shumë pa ‘drejrësi. Allahun jua kemi lenë
Një për një, ashtu si vdekjet
Na i rreshtuat në numër të pa numëruar
Allahu hak marrëtë për çdo lotë të derdhur nga duart e juaj..!
Na bëtë vdekje në shumës
E na bëtë të gjallë në numer
Na pret këmbet e duar, e
Na betë të gjytyrumuar
Na sakatuat, s’na latë duar
Që me jorganë për tu mbuluar
S’na latë këmb për të ecur
Na zutë frymë të gjallë, por
Të vdekur.
Gjaku jone u rrodhë si ujë në tokën tonë
Loti jonë u bë lumë në tokën
Tonë, dhimbjet për ti lehtësuar
E dhimbja jonë u shtua, vetëm
U shtua. Tokën s’pranuamë , për ta leshuar , e tani atë tokë me të vdekur e kemi mbuluar.
Të gjallët mbi këtë tokë janë si:
Të pa jetuar, prandaj edhe të parët tanë vendin ( tokën) e kanë pas leshuar.
Në që su larguamë morem si shpërblim , vdekjet me dy duar e i varrosëm tanët, tokën për ta gëzuar.
S’më mbet njeri më , edhe këtë që e kamë në krah të vdekur po e përqafoj, ta varros me duart e mia e zemra ime bashkë me të ka vdekur, edhe pse gjak në vena pikon, dhimbjen më të madhe kjo zemer po përjeton.
A thua valle shërimin ndonjëher kjo zemër a do ta përqafoj?! Apo bashkë me atë fëmijen, nënen , babën, motrën, vëllan edhe ajo do të shkoj.
O Allah o fuqi’plotë, o mëkate’fales, o mëshirues mëshirë’plotë, o mëshirë’bërës po të lutemi me pa’fuqi shpirterore, fizike-mendore, po të lutemi me lotë në sy, na forco besimin e na mbaje në rrugë të drejt ti.
Pavarsisht vdekjeve e dhimbjeve që na kanë shkaktu, ne me lotë në sy, për to ty tu kemi drejtu, në xhenetin tënd mi pranu ata, O Allah e në së bashku me ta me na taku.
Të lutem o Allah vdekja pëlciti edhe sotë, ata nuk po ndalen dote.
Kush ju tha të heshtni, e dhimbjen në gji ta mbani?!
Kush ju tha të dorzoheni e të mos luftoni, e më mënget e trikove, xhupave lotin në sy ta pastroni?!
Kush ju tha?!
Kthehuni e vetëvetës llogari kërkoni, pse po gaboni pse po dorzoheni, e luftën me luftë se pranoni. Se luftoni, po rrini e qani mbi trupat e vdekura lotët i leshoni.
Pse ndihme nga Zoti s’kerkuat , luften për ta vazhduar e për ta fituar Allahu dhe në Kuranë na ka mësuar që qifutet me lufte duhet luftuar , jo të rrini të dorzuar e trupat e vdekur të fëmijeve tuaj ti mbani në duar.
Ti mbani të sakatosur, të brengosur e të varrosur.
Nëse luften s’do mund ta kishit fituar , vendi ( token) duhet ta kishit lëshuar
Kështu dhe përpara jush me leje Të Allahut të madhë Pjegamberet kanë vepruar.
Përse motra, vllezër jeni dorzuar, e të përcilleni vdekjet duar më duar.
Ju Kuranin e keni lexuar me çfarë vallë ju nuk u pajtuat, Që tokën se lëshuat?!
A më shumë ju dhimbet toka që su larguat, kush ju tërhoqi, A frika ju bllafamosi?!
Dhimbje të madhe po përjetoni aq sa shpirti s’ju mbanë më, me lotin e dhimbjes përqafuar e më trupa të vdekura në duar, s’ka kush për t’ju ngushëlluar, shpirtrat e ngushtë e të ligeshtuar, sa rënd ju kanë lenduar.
Ju vranë fëmijet , gra e burra ndër sytë tuaj pa dhembshuri , pa pikë mëshirë ju lënduan si kanë mundur , s’ka kush për t’ju kuptuar e ju lënë të qani e të sakatuar.
Dhimbje u betë për mua, po mbaj femijet e mi të vdekur në duar.
Ah! dhimbje më të madhe për një grua e një baba të qajë mbi foshnjat e vdekur në krah, a ka?!
Me duart lartë drejtuar
Allahut të madhëruar dhimbjen për t’jua lehtesuar, e për ta perballuar.
S’ka kush për t’ju ndihmuar
Dhimbjen për ta rikuperuar, me dhimbje të rënd të përqafuar jemi duke jetuar.
A ka dhimbje më të madhe se vdekja e fëmijes në preherin e nënës së vet!?!
A ka kush, apo dikush ta kuptoj njëher për ato që po e përjetojmë e më këtë ndodhi po jetojnën, çdo ditë e çdo nate me dhimbje përqafuar si në çdo rastë.
Raste të renda të pa përballuar , por njeriu ngren duart lartë Allahut duke iu drejtuar për mëshirë të mëshirua. E Zotit ia lamë në dor që haku i tyre të merret edhe, në këtë dynja, se shpirti s’po duron ma..!
A lihet nëna pa fëmij, po fëmija pa nënë a jeton?!
Natën e ditën si ia bën?!
Ja vranë fëmijen në sytë e saj, loti jo s’pushoi ma zemra iu rrotullua, që në atë moment diell më nuk ka shikuar.
Zemrën ia coptuam, fëmijen në sy ia përveluan, me armë ia qelluam , e dikujt ia sakatuan. Mjer për nënën që nën ka qlluar, lotet nga sytë nuk i pushuan.
Më shumë se shuma i vrane kufoma i bën të tane,
Të mbuluar me qefin , ju dhemb zemra pa mbarim, pa ndalim , për ta jo s’ka më sherim.
A copëtohet femija në sy të prinderit ashtu?! A vritet i pa’fajshmi kështu? A vritet nëna-baba në sy të femijës?A derdhet loti i sakalldis? A dhemb zemra në sy të femijes? A derdhet loti si lume , nga dhimbja që nuk po mund?
Ku janë Muslimanët?!
Ku janë besimtarët Islamë?! Kjo lufte ishte për të tanë.
Përse nuk ju ndihmuan?! E jetes së kësaj bote më shumë më shumë rendësi i kushtuan?!
Përse nuk ju ndihmuan? Te gjithe nën strehim e me ju dhen ushqim. Perse ju lanë në rrugë pa kthim , e ju lanë në vuajtje pa mbarim..!
O besimtar , ku jeni? A kështu vellezerit motrat tuaj i ushqeni?! Me vuajtje e me dhimbje të pa mbaruara, përse si për veten nuk menduat?!
Përse luftes nuk iu bashkuat?! E mi mbrojt me gjakun tuaj.
Përse i latë ti mbysnin (vrisnin) një e nga një?! Përse i late me lote në sy?! E dhimbjen në gji, kjo është një thirrje për mua e për ty.
Më shumë se shuma i vranë kufoma i bën të tanë,
Të mbuluar me qefin , ju dhemb zemra pa mbarim, pa ndalim , për ta jo s’ka më sherim.
A copëtohet femija në sy të prinderit ashtu?! A vritet i pa’fajshmi kështu? A vritet nëna-baba në sy të fëmijes? A derdhet loti i sakalldis? A dhemb zemra në sy të fëmijes? A derdhet loti si lume , nga dhimbja që nuk po mund?
Ku janë Muslimanët?!
Ku janë besimtarët Islamë?! Kjo lufte ishte për të tanë.
Përse nuk ju ndihmuan?! E jetës së kësaj bote më shumë, më shumë rendësi i kushtuan?!
Përse nuk ju ndihmuan? Të gjithë nën strehim e me ju dhën ushqim. Përse ju lanë në rrugë pa kthim , e ju lanë në vuajtje pa mbarim..!
O besimtar , ku jeni? A kështu vëllezerit motrat tuaj i ushqeni?! Me vuajtje e me dhimbje të pa mbaruara, përse si për vetën nuk menduat?!
Përse luftes nuk iu bashkuat?! E mi mbrojt me gjakun tuaj.
Përse i latë ti mbysnin (vrisnin) një e nga një?! Përse i late me lote në sy?! E dhimbjen në gji, kjo është një thirrje për mua e për ty.
Nga : Manjola Daçi
