Në një intervistë për gazetarin Blendi Fevziu, nga New York-u, në apartamentin ku ajo tashmë jeton, nën kujdesin e biznesmenit Elton Ilirjani, këngëtarja rrëfen jetën e saj, largimin nga Shqipëria dhe jetesën për shumë vite në qiell të hapur
Parashqevi Simaku rrëfehet për herë të parë
Vitet e para në Shtetet e Bashkuara, Parashqevi Simaku i kujton si tejet të bukura. “Një mrekulli! Sikur ishte në parajsë”, thotë ajo.
Në intervistë, ikona e muzikës shqiptare, thotë se martesa me Robert Nofle e bëri të mos kishte më aq shumë interes për të “depërtuar” në Hollywood.
“S’kam lënë asnjë ditë pa provuar, u martova me Robertin shumë shpejt. Më iku ai interesi… Fillova të shkruaja këngë me Robertin. Në 1997-ën erdha në Shqipëri, këndova në festival.”
Për herë të fundit, në Shqipëri ka shkelur 21 vite më parë.
“Më ndërroi jetë babai, erdha me Robertin për ta përcjellë në 2004-ën. Babai im më thoshte, mos iu ndaj kismetit të parë. I thashë Robertit kërko dorën time për martesë tek babai im, që të martohemi.
Ia kam premtuar babës e nanës i thashë, se jam vajzë e vetme. Babai im tha tani do vdes rehat, se qenka serioz…Se thoshte kam merak se mos të lë në rrugë.
Jam martuar me adetet e Kavajës, ndërsa Roberti u ul në gjunjë, më dha unazën e diamantit”, tregoi këngëtarja e madhe.
Ajo ka ndarë me publikun historinë e udhëtimit të saj të parë drejt Italisë dhe më pas në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, duke rrëfyer se gjithçka nisi me një pasaportë të blerë, në një kohë kur ishte në vështirësi ekonomike.
“Nëna ime më tha, do shkoj të shoh vëllain tim në Itali, që ishte një nga këto refugjatët. Qante gjithmonë, aman tha se ti je shumë e njohur”, kujton këngëtarja, duke shtuar se fillimisht kishte shkuar në ambasadën italiane bashkë me një mikeshë të saj.
Aty ndodhi një takim i papritur: “Ai ambasadori italian më kishte parë gjithmonë në këto mbrëmjet që bënte partia për Krishtlindje dhe më mbante mend. I thashë të lutem… ‘Po ti je Parashqevia’, tha! ‘Mos ki merak’, tha, ‘se do e marr Dash Dervishin në telefon. Do bësh gati guest room’, se isha edhe e varfër.”
Simaku tregon me sinqeritet se në atë kohë nuk kishte asnjë lek: “S’kisha asnjë lekë! Dhuratë e kisha, më sollën atë makinën diplomatike.”
Fati i saj mori një kthesë të re kur u njoh me një çift nga New York-u, shqiptarë me origjinë nga Dibra e Maqedonisë. Ata e ndihmuan që të nisej përtej oqeanit: “Vjen një burrë e grua nga New York-u, dhe ata donin që të argëtoheshin, të hapnin muzikë në New York. Ishin nga Dibra e Maqedonisë, burrë e grua. Erdhën dhe më blenë një pasaportë. Ishte pasaportë e blerë, kalabreze. Victoria Marini! Unë flisja italisht, dukesha si italiane.”
Më 9 mars 1992, ajo mbërriti në New York. Aty përjetoi një emocion të veçantë, që e ka ruajtur gjithmonë në kujtesë: “U shokova kur erdha. Gjëja e parë thoja është pse është qielli kaq i lartë, në Shqipëri ato retë i kemi si kapele. Më dukej sikur kisha shkuar në një botë tjetër.”
Këngëtarja zbulon se shqiptarët në Amerikë e pritën me shumë dashuri dhe përkrahje: “Shqiptarët këtu më donin shumë.” Ajo thekson se në atë kohë kishte shumë sukses me muzikën, dhe jeta e saj mori për mirë: “Për ne ishte përrallë!”
Pas gjetjes së këngëtares nga një video e kanalit amerikan ABC7NY, ku Simaku merrte ndihma bamirësie, kureshtja rreth saj vetëm është shtuar. Prej muajit dhjetor, ajo nuk është më e pastrehë, nuk fle më jashtë siç shprehej Elvira Tata, apo mbi gurin për të cilin ka rrëfyer Ilirjani.
Vetë Parashqevia shprehet në videon me Fevziun se kjo tashmë është “e shkuar, e harruar.” Sa i përket qëndrimit të saj jashtë, e komenton si “zgjedhje të saj.”
Tejet e kuruar e plot energji, Parashqevi Simaku rrëfeu historinë e saj që nga hapat e parë në muzikë e deri te largimi jashtë vendit.
Herën e parë në skenë, mes emocionesh, e kujton kështu: “Në fillim të dhjetorit 1981, më japin një duet me Hysni Zelën. Një javë para na vjen urdhri që nuk do bëhej festivali se Mehmet Shehu vrau veten.
Ishte një dramë e madhe, se ne në Kavajë nuk ishim politikanë. Ne vetëm Allahun njohim, kështu jam rritur. Dola, për fat të keq ose për fat të mirë, unë duhet të dubloja Irma Libohovën.
Edhe publiku ishte pak i zymtë, me frikë. E duartrokitën këngën e Krajkës, ai ishte gjithmonë modern. Dola e dyta unë, këndova dhe më kthyen dy herë të përshëndetesha.
S’më njihnin fare! Xhaxhi Xhemali, byrazer i babës tim, nusja e tij Antigoneja nga Gjirokastra. Ajo ishte martuar me një fustan me lule dhe më dha fustanin e saj.
Këpucët, më kanë çuar te garderoba e Operës e Baletit dhe kam veshur me gazeta këpucët llustrafinë të Edit Mihalit. Po ecja aty para se të më dilte emri. Vjen Alida Hysku e më tha hë mi mos ki frikë se shumë mirë do dalësh. Unë po dridhesha, në atë kohë edhe Vaçe Zela dridhej, më tregonte Krajka. Irma e pyet Agim Krajkën, i thotë pse s’më the se ajo është këngëtare shumë mirë.”
