Arben Çuko, shpresa që pensionistët e harruar po prisnin
Në një kohë kur krizat ekonomike dhe indiferenca politike po i godasin më fort se kurrë ata që kanë dhënë më shumë për këtë vend, pensionistët shqiptarë po jetojnë në harresë.
Mijëra burra dhe gra që kanë punuar gjithë jetën për ndërtimin e Shqipërisë, sot mezi përballojnë ditën. E megjithatë, qeveria aktuale zgjedh të mbyllë sytë – pensionet që nuk mjaftojnë as për ilaçe, radhët e gjata në spitale, mungesa e dinjitetit për të jetuar vitet e fundit në paqe.
Ndërsa bisedoja me dy miqtë e mi të vjetër, Flamurin dhe Tajarin, ndjeva më shumë se kurrë zemërimin dhe dhimbjen që vjen nga kjo padrejtësi. Të shohësh njerëz të mrekullueshëm që dikur mbanin mbi supe gjithë barrën e këtij vendi, sot të lënë pas dore, është thjesht e pafalshme.
Por ka një dritë në fund të tunelit. Emri i Arben Çukos po bëhet gjithnjë e më shumë sinonim i shpresës. Ai është një zë që premton të mos i injorojë më pensionistët, por t’i vendosë në qendër të politikës sociale. Rritje reale të pensioneve, kujdes shëndetësor të denjë, dhe mbi të gjitha – respekt. Këto nuk janë premtime boshe, por nevoja urgjente.
Sot më shumë se kurrë, Shqipëria ka nevojë për një politikë që kujton, nderon dhe mbron ata që ndërtuan themelet e saj. Dhe për shumë prej nesh, kjo shpresë ka një emër: Arben Çuko.
